Autorzy

KAPUŚCIŃSKI Ryszard
(ur. 4 marca 1932, Pińsk na Polesiu, wtedy Polska, dziś Białoruś
- zm. 23 stycznia 2007, Warszawa, Polska)

Najwybitniejszy polski reportażysta. W 1949 roku zadebiutował wierszami "Pisane szybkością" i "Uzdrowienie" wydrukowanymi na łamach czasopisma "Dziś i jutro". Po maturze zdanej w 1950 roku pracował w redakcji "Sztandaru Młodych", gdzie zaczął publikować pierwsze reportaże. W latach 1952-56 studiował na Wydziale Historycznym Uniwersytetu Warszawskiego. Po studiach wrócił do pracy w redakcji "Sztandaru Młodych". Za reportaże z Nowej Huty otrzymał Złoty Krzyż Zasługi i został wysłany w pierwszą zawodową podróż zagraniczną po Azji - Indie, Pakistan, Afganistan, Japonia, Hongkong. Przez jakiś czas był także korespondentem w Pekinie, ale zamieszki w 1956 zmusiły go do powrotu. Pracował wtedy przez rok w Polskiej Agencji Prasowej, a w latach 1958-61 jako redaktor działu krajowego w "Polityce". Jako reporter "Polityki" wyjechał do Afryki. Relacje z tych wypraw zawarł w cyklach "Ghana z bliska" (1959) i "Kongo z bliska" (1960). W 1959 roku Stowarzyszenie Dziennikarzy Polskich przyznało mu nagrodę im. Bruna. W 1962 roku ukazała się będąca debiutem literackim Kapuścińskiego książka "Busz po polski"- cykl reportaży o tematyce krajowej. W tym też roku Kapuściński został korespondentem PAP-u w Afryce, gdzie spędził sześć lat. Bezpośrednim efektem tego pobytu były książki "Czarne gwiazdy" (1963) i "Gdyby cała Afryka" (1969).
W 1968 roku spędził kilka miesięcy podróżując po azjatyckiej części Związku Radzieckiego. Wynikiem tej podróży jest "Kirgiz schodzi z konia" (1968). W tym samym roku wyjechał na pięć lat do Ameryki Południowej, jako korespondent PAP-u kolejno w Chile, Brazylii i Meksyku. Tam, podobnie jak w Afryce, był świadkiem krwawych zamieszek i zamachów stanu. Owocami tych obserwacji są książki "Chrystus z karabinem na ramieniu" (1975) i "Wojna futbolowa" (1978). W 1974 roku odwiedził Azję i Afrykę, w 1975 Bliski Wschód, w latach 1975/1976 - Angolę, co znalazło swój wyraz w książce "Jeszcze jeden dzień życia" (1976). Szczególnie ważne książki w dorobku Kapuścińskiego związane z tym okresem to "Cesarz" (1978) i "Szachinszach" (1982) . Kapuściński zaskoczył w nich sposobem przedstawienia reportażu. Łącząc cechy reportażu z powieścią, dał się poznać jako doskonały pisarz. Książki te przyniosły mu uznanie na całym świecie. Szczególnie głośno mówiono o "Cesarzu", ujawniającym kulisy dworu cesarza Hejle Sellasje. Postać cesarza obnaża powszechne mechanizmy porządku totalitarnego. Książkę wydano w trzydziestu przekładach językowych (w tym po persku), a jej adaptacja teatralna z 1979 roku wywołała zachwyt w Toronto, Amsterdamie, Oslo, Budapeszcie.
W latach 1972-80 Kapuściński był konsultantem miesięcznika "Kontynenty" i ogłaszał cykle reportaży w "Kulturze".
Lata osiemdziesiąte to czas, kiedy Kapuściński z reportera stał się publicystą, pisarzem, poetą i myślicielem. Wyrazem tego jest zbiór wierszy "Notes" (1986) oraz "Lapidarium" (1990) - cykl aforyzmów i refleksji nad życiem. W 1993 roku ukazała się kolejna reporterska relacja - "Imperium" będące relacją z podróży po byłych południowych republikach ZSRR. Książka jest opisem zmian, jakie zaszły po upadku Związku Radzieckiego. Kolejna publikacja to "Heban" (1998), w którym pisarz powrócił do tematu afrykańskiego. Jesienią 2000 wydany został album fotograficzny "Z Afryki" zawierający zdjęcia z afrykańskich podróży Kapuścińskiego.W 2003 ukazał się "Autoportet reportera", rok później "Podróże z Herodotem", zaś w 2006 tomiki poezji "Prawa natury" i "Ten inny".