Sztukę swoją autorka nazwała - skromnie i trafnie - reportażem scenicznym, stanowi on bowiem wycinek z gorączkowego i udręczonego życia Warszawy z okresu łapanek, rewizji, rozstrzeliwań, zamachów na banki i paczek wysyłanych do obozów koncentracyjnych dla najbliższych. To życie skupia się, jak w soczewce, w kawiarni aktorów, przez którą przewijają się postacie bojowników Polski podziemnej, waluciarzy i nieodzownych przedstawicieli Trzeciej Rzeszy: volksdeutscha, fabrykanta i szpicla Kałyszyna dyrektora teatrzyków i uzbrojonych po zęby żandarmów. Oczywiście, światło najjaskrawsze pada na liczną grupę aktorek, stęsknionych, jak wszyscy, za Polską wolną ale ponadto również za sceną, trawionych gorączką wypowiedzenia się, zagrania "swojej" roli; uginających się - jak wszyscy - pod koszmarem okupacji, ale równocześnie pełnych radości życia, której nic nie może stłumić i która rytmicznie wybucha niespodziewaną piosenką i tańcem pomiędz