Pomysł tworzenia przedstawień będących swego rodzaju teatralnymi portretami pisarzy wywodzi się z tradycji o charakterze dydaktycznym. Wszelkiego rodzaju składanki, wieczory i poranki w domach kultury, szkołach i innych zakładach wychowawczych poświęcone twórczości różnych klasyków są właśnie próbami dawania w formie widowiska "portretów" wybitnych autorów. Jest to oczywiście zawsze wiedza i interpretacja zredukowana do rozmiarów łatwej w przyswojeniu pigułki przyrządzanej według znanej i starej recepty, żeby "bawiąc uczyć". Praktyka sama w sobie niewątpliwie pożyteczna choć stanowiąca zaledwie przedsionek do właściwego obcowania z pisarzami, w prawdziwym teatrze, za pomocą ich własnych dzieł. Pokazywanie portretu" Mickiewicza, Norwida czy Cervantesa zawsze będzie prezentacją wypisów z literatury, a dążenie realizatorów tych portretów do syntezy łączy się z daleko idącymi uproszczeniami. Sceniczne syntezy zamykają się zwykle w ramach