Zwolennicy i entuzjaści scenicznej twórczości Witolda Gombrowicza (1904-1969), doznają obecnie pełnej satysfakcji. Twórca "Iwony, księżniczki Burgunda" (1938), "Ślubu" (1946) i "Operetki" (1966) nareszcie jest grany przez polskie teatry. Radość jest o tyle uzasadniona, że ten wybitny pisarz wkroczył na nasze sceny z ogromnym opóźnieniem; prapremiera "Iwony" - 1957, reż. Halina Mikołajska; "Ślubu" - 1974, reż. Jerzy Jarocki; "Operetki" - 1975, reż. Kazimierz Dejmek. To, że w niespełna rok po polskiej prapremierze "Ślubu" wzięła go na swój warsztat Krystyna Skuszanka w krakowskim Teatrze Słowackiego i nieomal równocześnie młody reżyser, Jerzy Grzegorzewski we wrocławskim Teatrze Polskim - świadczy o żywym zainteresowaniu problematyką, jaką proponuje Gombrowicz w swoich sztukach. Przyswojenie jednak Gombrowicza teatralnej publiczności, to sprawa bardzo trudna. Autor "Ferdydurke" uprawia bowiem dość skomplikowany dramat formy, który bardzo łatwo z