Napisane przed prawie dwudziestu laty "Tango" Sławomira Mróżka stało się podobnie jak "Kartoteka" Tadeusza Różewicza jedną z najczęściej grywanych sztuk współczesnych. Zresztą obaj autorzy należą do tych twórców, do których teatr nie tylko polski, na przestrzeni ostatnich kilkunastu lat, najchętniej sięga. Zjawisko dramaturgiczne Mrożka stanowi dziś swoisty fenomen, który może najpełniej rozumie teatr i natychmiast umie odpowiedzieć na jego potrzeby. Jego teatr, podobnie jak Witkacego, wychodzi z obserwacji polskiej ale swoim diagnozom potrafi nadać szerszy sens, nawet pozaeuropejski. Uniwersalizm swój zawdzięcza także faktowi, iż jego sztuka zwraca się ku wszystkim nam, czyli ku człowiekowi. Jako dramaturg, Mrożek debiutował w końcu lat pięćdziesiątych sztuką "Policja", której warszawska prapremiera przyniosła mu od razu uznanie. Z kolei takie sztuki jak "Indyk", szereg jednoaktówek (np. "Koral", "Na pełnym morzu") przynoszą mu uznanie ś