Efekty pirotechniczne, chóry anielskie stojące na kilku pomostach, żywy pudel i dwa razy większa jego sztuczna replika, szatan-kozioł siedzący w otoczeniu wijących się lubieżnie czarownic - takie między innymi atrakcje czekały widzów, którzy zjawili się z początkiem lipca na premierowym spektaklu "Fausta" Goethego, wyreżyserowanym w Starym Teatrze przez Jerzego Jarockiego. Przedstawieniu, o którym - z różnych względów - głośno było w Krakowie na długo przed premierą. Paradoksalnie jednak najbardziej przejmujące okazały się te momenty, które cechowała scenograficzna prostota, a uwagę widzów przykuwała wspaniała gra Doroty Segdy w roli Małgorzaty. Te sceny zachwycały wyrafinowaną teatralną urodą. Niestety, grający tytułową rolę Jerzy Radziwiłowicz nie stworzył przekonującej postaci. Motywacje, którymi kieruje się jego bohater - chłodny, znużony i nieco zmanierowany - pozostają do końca niejasne. I nie mamy ochoty w nie wnikać.

Zrealizowaną przez Jarockiego inscenizację pierwszej części "Fausta" warto zobaczyć przede wszystkim dla Małgorzaty. Delikatność rysunku, czystość emocji sprawiają, że bohaterce wierzymy od początku do końca. Piękno i silę posiada obraz Małgosi, która, samotna w skromnej scenerii panieńskiego pokoju, z zachwytem i przerażeniem obserwuje rodzącą się w niej namiętność. Subtelnie i klarownie prowadzone są sceny spotkań kochanków, sekwencje w kościele (którego wnętrze w efektownym skrócie ukazuje las prostych kolumn) i przejmująca scena obłędu dzieciobójczyni w więziennej celi. Niestety, na tym tle uwydatnia się oschła, wykalkulowana w każdym geście, ruchu i słowie gra Jerzego Radziwiłowicza. Jego Faust nie sprawia wrażenia mędrca, który rozpaczliwie poszukuje sensu ludzkich wysiłków, postaci boleśnie niespełnionej, rozdartej między niebem a piekłem. To raczej znużony intelektualista, który uświadomiwszy sobie złożoność i względ