Przyszła, jak widać, swoista moda na Nabucca, przez sto z górą lat skazanego na zupełne prawie zapomnienie jako wczesnego i niedoskonałego (mimo pierwotnych triumfów o polityczno-patriotycznym raczej niż artystycznym podłożu) dzieła wielkiego twórcy. Przetoczyła się przez kilka europejskich krajów, zaznaczyła się w działalności firm gramofonowych, zawitała wreszcie i do Polski, gdzie znalazła, jak widać, grunt wielce podatny: po Bytomiu i Gdańsku jako trzeci już z kolei wprowadził tę operę Verdiego na swą scenę łódzki Teatr Wielki. Ano, cóż - nic pono nie dzieje się bez przyczyny, charakterystyczną zaś bez wątpienia jest rzeczą, że kiedy w 1983 roku przygotowywano pierwszą za naszych dni premierę Nabucca w Operze Śląskiej, to ówczesne miejscowe władze zgodę swą uzależniły pono od solennego przyrzeczenia, iż rzecz będzie grana jedynie w oryginalnej wersji językowej, a nie w polskim przekładzie. Coś się widać osobliwego w tym dziele