Na małej scenie, nasyconej czernią, pojawiają się osoby kameralnego dramatu. Kostiumy ich od strony kolorystycznej tak są skomponowane, że wydają się jakby wtopione w tło dekoracyjne mroczne, ciężkie. Czerwień czy zieleń niektórych kostiumów mieni się ledwie pastelową tonacją, albo przechodzi w tęczową gamę barw. Wszystko - a więc także kostiu­my i dekoracje - zostało tu odrealnione i poddane impresyjnej wizji malarskiej. Odrzucono cały sztafaż obyczajowy, wszelką opisowość. Dekorację tworzą ciężkie jakby metalowe kurtyny oraz ażurowe obramowania, wykorzystywane w miarę zmiany miejsca akcji. Meble i rekwizyty ograniczone zostały do niezbędnego minimum. A. więc scenografia - poza jej malarskim efektem, poza funkcjonalno­ścią konieczną do podkreślania miejsca akcji - ma tu jeszcze swój sens metaforyczny: stwarza atmosferę jakiejś zamkniętej, po­nurej przestrzeni, z której wyła­niają się sylwetki ludzi i snują się przez chwilę osac