"Dziady" poznańskie aspirują niewątpliwie do miana dzieła - na gruncie teatru - oryginalnego, podejmując próbę spożytkowania pomysłów interpretacyjnych prof. Z. Kępińskiego, zawartych w książ­ce "Mickiewicz hermetyczny". Ogólnie rzecz biorąc, przedstawienie w Teatrze Polskim jest propozycją, istotnie, ważną i znaczącą, ze wszech miar godną poznania, niezależnie od takich czy innych niedoskonałości. Dziady" - w układzie insce­nizacyjnym Grzegorza {#os#2571}Mrówczyńskiego{/#} - jawią się jako dzieło spójne myślowo i teatralnie, jako dzieło filozofi­czne o uniwersalnym przesłaniu, wykazujące przy tym zbieżności z istniejącymi w romantyzmie systemami myślowymi i postępo­wymi ruchami wolnomularskimi (masońskimi), z ich ideologią, symboliką i rytuałem. Daje się też ono odczytywać na różnych poziomach: metafizycznym i mi­stycznym, chrześcijańskim i świe­ckim, w obrębie ideologii masoń­skiej i historiozofii autora, uni­wersalnie