Wsiewołod Meyerhold wypowiadając się o Majakowskim chętnie wskazywał na jego teatralne prekursorstwo. Wskazywał słusznie, bo Majakowski był niewątpliwie artystą doskonale orientującym się, że ze sceny trzeba przemawiać nie tylko słowem, lecz również odpowiednio zakomponowaną widowiskowością, bo jego sztuki spełniają często powtarzany dzisiaj postulat wykazywania się przez dramatopisarza wyobraźnią inscenizatorską, a dzięki swej społeczno-politycznej tendencyjności, przywodzą też na myśl wciąż ponawiane w teatrze awangardowe próby bezpośredniego jednoczenia działalności scenicznej z dynamiką sił rewolucjonizujących zastygłe układy społeczne. A jednak mówiąc o nowatorstwie Majakowskiego, warto też zachować pewną ostrożność. Główne zasady jego teatralnej estetyki okazały się trwałe, lecz spora liczba szczegółowych chwytów oraz pomysłów inscenizacyjnych, za pośrednictwem których proponował by je realizowano, w chwili obecne