Nie można powiedzieć, by dzieła rosyjskiej literatury satyrycznej - w XIX wieku jeden z najświetniejszych nurtów literatury światowej - nie znajdowały w naszym teatrze należytego oddźwięku. Wielkich satyryków rosyjskich, od Gogola do Majakowskiego, grywa się często i nieraz są to widowiska twórcze ze znakomitymi rolami naszych czołowych aktorów. Zwłaszcza niektóre inscenizacje " Łaźni" i "Pluskwy" Majakowskiego weszły do historii naszego teatru, by wymienić choćby polską prapremierę "Łaźni" w Teatrze Nowym w Łodzi, rok 1954. Obie wymienione sztuki Majakowskiego są do zagrania i właściwej interpretacji trudne, nie brakowało nam też omyłek i z "Łaźnią" i zwłaszcza z "Pluskwą". Teatr Majakowskiego jest publicystyką, agitacją, atutem w walce. Taki jest w założeniu i takiego chciał Majakowski w wykonaniu. Stąd świadome wyjaskrawienia, wściekła groteska i brutalne uproszczenia, a także efekty z poetyki estrady i cyrku. Takie środki zazwycza