Trzy zachwycające kobiety, Olga, Ma­sza, Irina, jeszcze bardzo młode, a już wiadomo, że przegrane, że ich życie nigdy nie będzie na miarę ich pra­gnień i marzeń. Wokół nich mężczyź­ni, starzy i młodzi, cywilni, a prze­ważnie wojskowi, nic w nich nadzwyczajnego, przeciętni, niezbyt mądrzy, prowincjonalni nudziarze. Koniec sztuki przypieczętowało jej początek, co zaczęło się oczekiwaniem na zmianę, na ów symboliczny wyjazd do Moskwy, kończy się utrwaleniem w zwy­kłym, nieciekawym życiu. Banalna historia, a przecież tak ge­nialnie przez Czechowa napisana, że można jej słuchać bez końca, bez końca oglądać ją na nowo. Bo też sztuki Cze­chowa są jak muzyczna partytura, która pozwala na zróżnicowania interpretacyj­ne, tyle kryje się w niej możliwości niuansowania, a każdy niuans ma swoją wagę. W Teatrze Powszechnym "Trzy sio­stry" umieszczono na Małej Scenie, a scenę rozciągnięto, poszerzono na boki za pomocą dekoracji. Ukazu