"Nie co chwilo ludzie strzelają się, wieszają, składają sobie nawzajem miłosne wyznania. Przeważnie jedzą, piją, włóczą się, plotą głupstwa... Niech na scenie wszystko będzie równie proste i równie zawiłe jak w życiu. Tu ludzie jedzą, tylko jedzą, a tymczasem rozstrzyga się ich szczęście, rozbija ich życie".

Tak pisał Antoni Czechow i z tego "urodził się" jeden z najciekawszych i najsłynniejszych tekstów dramatycznych naszego wieku. Obrosła legendą interpretacyjną i wykonawczą (z bohaterkami mierzyły się najznakomitsze aktorki), historia trzech sióstr "uwięzionych" przez własną słabość w prozie i monotonii codziennego życia w prowincjonalnym miasteczku, wciąż powraca na afisze. Każde nowe pokolenie odkrywa w niej swoje niepokoje: przygnębienie, niemoc, brak sensu, Każda aktorka inaczej woła "Do Moskwy! Do Moskwy!". Jedne dają nadzieję, inne nie pozostawiają złudzeń. Kiedy prawie dwadzieścia lat temu (1974) Aleksander Bardini przygotowywał się do telewizyjnej realizacji dramatu wielkie zainteresowanie wzbudzał fakt zaangażowania do ról tytułowych sióstr jeszcze wtedy nie znanych, świeżych absolwentek warszawskiej szkoły teatralnej: Ewy Ziętek, Krystyny Jandy i Joanny Szczepkowskiej. Efekty, tego profesorskiego eksperymentu oceniane były wtedy kontr