Można sobie bez trudu wymarzyć wspanialszą sceniczną realizację sztuki Jerzego Żurka niż przedstawienie z Ateneum. Warszawscy realizatorzy sami zresztą podpowiadają, dlaczego. Interesująca, ale wymagająca głębi i przestrzeni scenografia Dębosza sprawia, że widz usadzony przed małym pudełkiem - zwłaszcza w dalszych rzędach - czuje się jak przed okienkiem telewizora. Ale godziny spędzone w Ateneum nie są czasem straconym. Jest to jedno z tych przedstawień, które nie denerwują efektami j nie przeszkadzają w podążaniu za myślami autora. Właściwie dwóch - Żurka i Szekspira. Po "Hamlecie" jest bowiem - mówiąc słowami pisarza - szukaniem szczeliny, przez którą mogłoby się w świecie Szekspira przejrzeć pokolenie polskich trzydziestolatków i znaleźć tam uzasadnienie własnych obsesji wyhodowanych na doświadczeniach marca 68 i grudnia 70. Spojrzał zaś Żurek przede wszystkim na szekspirowski dramat władzy. Z tym, że mniej interesowały go pora�