OD połowy lat sześćdziesiątych mówiło się w Polsce coraz gło­śniej o bardzo słabej znajomo­ści literatury romantycznej wśród młodzieży. Wprawdzie inscenizacje wielkich romantycznych dramatów narodowych od czasu do czasu rato­wały stan tej wiedzy, ale były to działania pozorne. Po dwóch gło­śnych w Teatrze Narodowym reali­zacjach - "Dziady" Mickiewicza w ostatnim roku dyrekcji Kazimierza Dejmka i "Kordian" Słowackiego w pierwszym roku dyrekcji Adama Hanuszkiewicza - głosy krytyki za­częły coraz natarczywiej dopominać się o solidny powrót klasyki do teatru. Ale wszystko działo się jakby na odwrót. Ostatnia dekada lat 1970-1980 przyniosła w tej materii jeszcze większe spustoszenie. Wszak­że jeżeli chodzi o dzieła Juliusza Sło­wackiego, to wśród reżyserów istnie­je stała tendencja prezentowania ich na wielu scenach. I tak "Kordian'" w ostatnich dziesięciu latach wysta­wiamy był czternaście razy. Przymie­rzali się doń: Tyszarska, Ko