Wszystkiemu winni są aktorzy. Najpierw jeden z nich udawał Ducha Ojca Hamleta, zasiewając niepokój w do­brodusznym i nie skalanym dotąd wątpliwościami umyśle księcia Danii. Potem Aktorzy odegrali psychodramę na dwo­rze króla, powodując niemało zamieszania w głowach rzą­dzących. Wreszcie zwycięsko wkroczyli z Fortynbrasem. Jako jego dwór. Jako faktyczni kreatorzy nowej władzy, a przynajmniej jako jej najmocniejsza, obok wysportowa­nych komandosów, podpora. O tym, w największym skrócie, jest najnowszy "Hamlet" w reżyserii Andrzeja {#os#1332}Domalika{/#}. Reszta jest... dodatkiem. Lepszym lub gorszym. Ale tak to niestety wygląda. Próba racjonalnego rozwiązania kryminalnej zagadki Szekspirow­skiego dramatu, nienowa - bo podobnie myślał kiedyś Ja­nusz Głowacki pisząc swoją sztukę "Fortynbras się upił" - doprowadziła w rezultacie do tego, że utwór stracił sens. Co, trzeba przyznać, jest pewną sztuką interpretacyjną w wypadku Szekspira, Pozos