Kto dziś, po 39 latach od chwili wystawienia w Teatrze im. Słowackiego "Śmierci na gruszy" - pamięta na­zwisko autora sztuki, która na skutek jej politycznego, agitacyjnego tonu przeciw kapitalistyczno-burżuazyjnej Polsce - padła po sześciu przedstawieniach? Co najciekawsze, pisarstwo Witolda Wandurskiego - teoretyka teatru i potencjalnego dramaturga, działacza na rzecz stworze­nia sceny robotniczej, która by rozbudzała świadomość proletariatu - to pisarstwo ko­jarzy się głównie z nurtem poetyckim pierw­szego pięciolecia międzywojennego, zwłaszcza w związku z tomem poezji "Trzy sal­wy", napisanym wspólnie z Broniewskim i Standem. Późniejsze, coraz rzadsze utwory poetyckie, powstałe w ruchliwym okresie pracy agitacyjnej Wandurskiego, jako człon­ka Komunistycznej Partii Polski - wchodzą w skład zbioru "Sadze i złoto", świadomie podporządkowując artystyczne wartości - treściom ideowym o doraźnym, propagando­wym charakterze. Autor wzoruje się tu w