Hanemann Stefana Chwina porusza dramat Niemców wysiedlonych po wojnie z Freie Stadt Danzig, właściwie nieobecny w naszej literaturze, ale czyni to ze szczególnej perspektywy. Narratorem jest mężczyzna, który sam nie był świadkiem zagłady miasta, bowiem urodził się już w polskim Gdańsku, po katastrofie dawnego świata, który jego rodzice, podobnie jak miliony rodaków, dźwigali z ruin. Historię poprzednich mieszkańców swojego domu, ulicy, miasta narrator poznaje w trybie relata refero, poprzez opowieści bliskich, przypuszczenia i pogłoski usłyszane od sąsiadów czy plotki ludzi postronnych. Zatem ta relacja została przetworzona przez zbiorową i własną pamięć. Zbyt wiele jest w tej powieści znaków zapytania, jawnie zaznaczanych form trybu przypuszczającego pochodzących od narratora, by całą zrekonstruowaną przez niego rzeczywistość przedwojennego Gdańska - wydobytą z ksiąg, map, gazet, antykwariatów i pchlich targów - wziąć za dobrą monetę.