Oryginalność tego spektaklu zawiera się tyleż w odmiennym, nowym spojrzeniu na postać Kasandry, co i w sposobie scenicznego zaprezentowania tematu. Według mitologii słynny dar jasnowidzenia otrzymała Kasandra od zakochanego w niej boga Apollina. A ponieważ odrzuciła jego miłość, bóg ukarał ją sprawiając, że nikt nie wierzył jej proroctwom. I w tym zawiera się tragizm Kasandry. Spektakl ukazuje Kasandrę na kilka godzin przed śmiercią, tuż po przybyciu do Myken. Oto wyrzucona przez fale na brzeg morza, budzi się. Przybywa do nas z wody. A może z kosmosu? Woda wszak symbolizuje wiele znaczeń. Przybywa i opowiada nam swoje dzieje. Christa Wolf, pisarka niemiecka (dotąd NRD), odchodzi od mitologii i tradycji i naznacza swoją Kasandrę współczesnością. Ukazuje jej dramat w aspekcie filozoficzno-psychologicznych dociekań, odejmując zarazem tej postaci determinację religijną. Dla autorki, a tym samym i dla twórców warszawskiej inscenizacji: Krzysztofa Bu