1. Szkoda, że krytyka teatralna tak rzadko bada interesujące ją zja­wiska sceniczne w ich rozwoju, w powiązaniu ze zjawiskami poprzedzającymi, w łączności z całą ewolucją artystyczną ich twórców, lub choćby z najbliższym chronologicznie okresem pracy tych artystów. Wielu nieporozumień, wielu zbyt pochopnych zachwytów i zbyt krzyw­dzących zarzutów można by przy tym systemie uniknąć. Oczywiście sprawa nie jest prosta dla nas, zajmujących się teatrem. Krytyka lite­racka dawno już wpadła na ten pomysł, ale tam wystarczy sięgnąć na półkę, by wydobyć i porównać wszystkie dotychczasowe dzieła poe­ty X czy nowelisty Y. W teatrze, niestety, dzieła nie zostają na pół­ce. Zostają tylko w fotografiach i recenzjach, nieraz niewiele mówią­cych, a pozostają w różnych ośrodkach teatralnych, dokąd dotrzeć nie każdy ma czas i ochotę. Dlatego tak często się zdarza, że recen­zent pisze o aktorze, reżyserze, scenografie, znając jedynie to