Prowadzi do niego już sama forma inscenizacji. Co prawda na tym planie spotykają się również inni uczest­nicy gry z Hamletem, dla któ­rej przedstawienie Andrzeja {#os#2589}Wajdy{/#}, zrealizowane w Tea­trze Starym, tworzy szczegól­ną perspektywę. Główne miejsce akcji wyznacza bo­wiem garderoba teatralna. Stąd też wielka szansa dla Hamleta, który potrafiłby ok­reślić swoje rozterki miarą aktorskiego rzemiosła. I taka właśnie jest propozycja Tere­sy {#os#464}Budzisz-Krzyżanowskiej{/#}. Jej Hamlet niczego nie udaje. Nie chce również płacić rachunku za własną naiw­ność. Idzie więc tropem zdra­dy, niespełnionego uczucia, trudnej przyjaźni, politycznych meandrów. Czasem od­słania zmęczenie, kiedy in­dziej ból i rozpacz. Prawdę przeżycia, o jakiej po raz wtó­ry mówią ujawniane teatral­ne odniesienia. Świadectwo i wirtuozerię środków wyrazu i rygor chroniący postać przed zewnętrznym efektem aktorskiej transformacji. Ta metamorfoza