Wiadomo, że Hamlet jest sztuką, poprzez którą prawie zawsze chciano wyrażać ducha, nastrój czy gust epoki, a nawet atmosferę panującą w chwili, kiedy był wystawiany. Jego tekst adaptowano, skracano, przerabiano, a wszystkie kolejne przekłady, nawet w zamierzeniu wierne wobec oryginału, były zawsze interpretacjami zgodnymi z ogólnym nastawieniem i stylem literackim, reprezentowanym przez tłumacza. Mnożą się, u nas szczególnie w ciągu ostatnich trzydziestu lat spolszczenia coraz to któryś tłumacz, pisarz, poeta pragnie przekazać czytelnikowi "swojego" Hamleta. Wobec tylu interpretacji translatorskich i reżyserskich wszelkie zestawianie kolejnej inscenizacji z jakimś wydumanym czy urojonym nawet ideałem prawdziwego, elżbietańskiego "Hamleta" nie ma sensu. Jedyna możliwa konfrontacja, to porównanie przedstawienia z możliwie obiektywną, zestawioną z różnych egzegez oceną i analizą oryginalnego tekstu, a także porównanie wizji inscenizatora z własną