Po spotkaniu z duchem ojca Hamlet grany przez {#os#27}Holoubka{/#} biegnie wzdłuż elsynorskich mu­rów obronnych i wielkim głosem krzyczy: "Z kolein wypadł świat! Fatum ponure! Czym się urodził, by go dźwignąć w górę?") W tym wybuchu jest przerażenie, że oto wybór został już nieodwo­łalnie dokonany; że wiedząc to, co wie, zostaje zmuszony do za­dawania ciosów i do ich przyj­mowania; że nie ma już innego wyjścia. A jednocześnie czuje się w tym wybuchu radość i ulgę: stało się, już się stało. Po raz drugi reaguje Hamlet w ten sposób wówczas, gdy król Klaudiusz nie wytrzymuje nerwowo w czasie przedstawienia, jakie dali wędrowni aktorzy. Klaudiusz, nie mogąc patrzeć na zabójstwo Gonzaga, będące odtworzeniem sceny, jakiej sam był bohaterem zabijając ojca Hamleta, zrywa się i wybiega. Hamlet porywa krze­sło królewskie i w szalonym tań­cu unosi je nad głowę. Podejrze­nia okazały się prawdziwe - więc triumfuje: podejrzenia oka­za�