NIE MA chyba roli na przestrzeni setek lat, którą aktorzy tak gorąco pragnęliby zagrać jak rola Hamleta. I nic w tym dziw­nego. Rola ta mieści w sobie i za­myka ogromną ilość półtonów, odcieni, niedopowiedzeń, nie stwarza szablonowego gorsetu, daje swobodę ujęć i koncepcji, znajdujących po­krycie w bogatym tekście. Oczywiście w miarę mijania epok mija rów­nież skoncentrowanie głównej i nie­mal jedynej uwagi na bohaterze, ro­dzi się sprawa koncepcji reżyser­skiej i inscenizacyjnej. W rezultacie "Hamlet" dzisiaj, to coś w rodzaju papieru lakmusowego i dla czoło­wych aktorów i dla przodujących re­żyserów. Czy Gustaw {#os#27}Holoubek{/#} powinien był zagrać Hamleta? Chyba tak. Artysta rozporządza bardzo celnym i mocnym arsenałem środków wyra­zu, jest człowiekiem, który na sce­nie nie tylko mówi i działa, ale i myśli, nadaje słowom wagę intelek­tualną. Z punktu więc widzenia rezonersko-retorycznego, ze stanowiska ciągłych konflik