Po znakomitym "Norwidzie" ADAM {#os#835}HANUSZKIEWICZ{/#} wystawił w Teatrze Narodowym drugi scenariusz własnego układu; jest to "Beniowski" Słowackiego. Mówię - scena­riusz, nie jest to bowiem zwy­kła adaptacja sceniczna poe­matu, powieści takiej, jak dawny, długi, lity pas Polaka, lecz montaż, do którego - w drugiej części - (prócz "Be­niowskiego" weszły fragmenty z "Księdza Marka", "Zawiszy Czarnego", parę strof z "Po­dróży do Ziemi Świętej z Neapolu", "Marii Stuart", z "Poema Piasta Dantyszka" oraz listów poety. Znalazł się tu tak­że fragment norwidowskich "Czarnych kwiatów" tyczący śmierci Słowackiego. Hanuszkiewiczowi, jak poprzednio: przy "Norwidzie", chodziło o stworzenie scenicz­nego portretu poety. "Beniowski", z którego niejeden wiersz wszedł do potocznego języka, jest jedynym utworem Słowackiego, który przyniósł mu za życia falę krótkotrwałej sławy. Trzydziestodwuletni po­eta w liście do matki w końcu 1841 r. tak pisa�