ZYGMUNT KRASIŃSKI tak oceniał największy walor twór­czości swego przyjaciela i anta­gonisty: "Potęga Słowackiego naj­bardziej w stylu zawarta. Styl jest najogólniejszą formą każdego utwo­ru sztuki; nim jak przędzę i z nie­go, jak z materiału, snuje pasmo swoje poeta"... Te słowa, przerzuco­ne przez całe epoki, wyjaśniają, dlaczego tak skwapliwie powraca do Słowackiego współczesny twórca teatru, który twierdzi, że myślenie formą jest atrybutem tego teatru. Powiedziano, że pisząc "Beniow­skiego" układał Słowacki poemat o sobie i o dawnej Polsce. Hanuszkie­wicz podjął to i poszerzył, pozosta­jąc jednocześnie wierny zawartej w tym utworze bolesnej, ale i pełnej fascynacji ocenie polskiej przeszłoś­ci szlacheckiej, a także towarzysząc zmaganiom się wrażliwej osobowoś­ci artysty z naporem zdarzeń prawdziwych. Przestrzegał więc reżyser konsekwentnie owej dwupłaszczyznowości tematycznej przedstawienia, wyznaczonego przez dwa nurty w