Bodaj ostatnim miejscem, gdzie aktorów można jeszcze zrozumieć, pozostaje w Warszawie teatr Ate­neum. Poświadczył to również spek­takl "Opętanych" Witolda Gombro­wicza, zaadaptowanych na scenę i wyreżyserowanych przez Andrzeja {#os#1191}Pawłowskiego{/#}. Gombrowicz niewie­le napisał sztuk - raptem trzy ("Iwo­na, księżniczka Burgunda", "Ślub", "Operetka"), toteż inscenizatorzy sięgają również po jego prozę, prze­rabiając ją dla potrzeb teatru. Paw­łowski stał się w tej dziedzinie specjalistą: opracował i wystawił w Ate­neum z wielkimi sukcesami kolejno: "Pornografię" (1984), "Trans-Atlantyk" (1984), "Kosmos" (1991), no i teraz - "Opętanych". "Opętani" to zresztą powieść, do której sam autor jakby się nie przyznawał. Drukował ją w odcinkach w gazecie, w roku 1938, pod pseudo­nimem (Z. Niewieski), co wywołało później plotki, że nie pisał jej sam. Jest to utwór dość niezwykły: po­wieść gotycka. Horror rozgrywający się po czę