Sezon teatralny 1976/1977 w Białymstoku, pod nową dyrek­cją Andrzeja {#os#6533}Witkowskiego{/#}, roz­począł się od przedstawienia wg "Odprawy posłów greckich" z wy­korzystaniem fragmentów "Saty­ra", "Zgody", "Wróżek", "Marszałka", "Orfeusza Sarmackiego" oraz "Pieś­ni" Jana Kochanowskiego. Sięg­nięcie do poezji największego poety polskiego Odrodzenia zostało odczytane jako opowiedze­nie się teatru za repertuarem ambitnym i wielkim. Z zewnątrz - zwłaszcza jeśli pamiętać, że "Odprawę" grywano np. w czterechsetną rocznicę urodzin Kochanowskiego lub z okazji sześćsetlecia Uniwersytetu Jagiellońskiego - może się ta białostocka premiera wydać manifestacją nieco przesadną, nazbyt wyraź­nie funkcjonującą właśnie w ka­tegoriach manifestacji. Z drugiej jednak strony, po siedmiu chu­dych sezonach, potrzeba zamanifestowania odmiany w teatrze poprzez danie "Odprawy" - wy­daje się być całkowicie zwyczaj­na. Dobrze jest przy tym uświa­domić s