"W małym domku" Tadeusza Rittnera to chyba najlepsza sztu­ka tego znakomitego pisarza. Słusznie napisał Leopold {#os#38113}Kielanowski{/#} w programie przedstawie­nia o którym będzie mowa, że Rittner był mistrzem dialogu, że nikt z najświetniejszych naszych scenopisarzy, oprócz Zapolskiej, nie sprostał mu w przejrzystości konstrukcji i prawdzie dialogu. Rittner nazwał swą sztukę dramatem, a przecież jest ona jed­nocześnie komedią, w której śmie­jemy się przez dwa akty, nie przeczuwając niczego złego. I nagle wybucha strzał i uśmiech zamienia się w grymas przeraże­nia. Gdy wgłębić się w sztukę - nie ma właściwie powodu do śmiechu. Ten mały uroczy domek, te okna co witają przybysza po­zornym spokojem i przyjaźnią - kryją w sobie tajemnicę. Miesz­kańcy tego domu i goście go od­wiedzający, to fałszywe kukły ze sztucznie przylepionym uśmie­chem, to ofiary konwenansu i ba­nału, które każą im budować ży­cie wedle zakłamanego kod