To doprawdy dowód wielkiej ambicji zdecydować się na wystawienie Makbeta. Szekspir napisał tę tragedię istotnie genialnie, ale też przed wykonawcami postawił zadanie ogromne. Żadna z jego 37 sztuk nie wymaga takich przygotowań scenicznych, nagromadzenia tak wielkiej inwencji twórczej, jak właśnie Makbet. Może jeszcze Hamlet, za napisanie którego - nota bene - dostał Szekspir... 7 funtów szterlingów. Tak sobie wtedy lekceważono twórczość sceniczną dla teatru publicznego, bo za jakąś krótką alegoryczną scenkę dla teatru zamkniętego, tzn. dworskiego - magnackiego lub królewskiego - płacono 40 funtów. W Makbecie jakby zbiegły się wszystkie cechy geniuszu Szekspira. Wspaniała i potężna poezja, doskonały sposób przedstawiania ludzi i ich konfliktów, wszystko celnie zamknięte w najbardziej odpowiedniej i sugestywnej formie artystycznej - tragedii scenicznej. Przekomponowawszy historyczne fakty, Szekspir znakomicie wydobywa z przetworzonych przez si