"Dama pikowa" w Operze Narodowej. Piszą Teresa Grabowska i Józef Kański w Trybunie.

Oparta na tle bardzo w swoim czasie popularnej noweli Puszkina "Dama pikowa" Piotra Czajkowskiego, to niewątpliwie jedno z najwspanialszych arcydzieł późnoromantycznej leratury operowej. Zarazem jednak jest to dzieło z wielu powodów niezmiernie trudne do sceniczno-muzycznej realizacji; stad też rzadko pojawia się na scenach, a każde jego wystawienie (o ile nie prowadzi do całkowitej klęski) staje się ważnym wydarzeniem w życiu podejmującego to ryzyko teatru oraz w doznaniach odwiedzającej ów teatr publiczności. Tak też było i teraz w warszawskim Teatrze Wielkim, gdzie ewenementem samym w sobie stała się obecność za pulpitem dyrygenckim nieoglądanego na tym miejscu od 30 prawie lat Kazimnierza Korda, którego też już na wstępie przyjęła publiczność serdeczną owacją. Poprowadził on dzieło Czajkowskiego (którym dyrygował już wcześniej w wielu teatrach, od Krakowa po Nowy Jork) po mistrzowsku, wydobywając z jego partytury wiele pięknych barw i fin