W dramacie Norena "Jesień i zima" rodzina potraktowana została jako źródło cierpień. Mieszczański salon. Mieszczańska rodzina. Henryk, jego żona Margaret, córki Ann i Ewa. Dobiegający końca cotygodniowy wspólny obiad i rozmo­wa zmierzająca ku wzajemnym pretensjom i oskarżeniom. Margaret jakby ce­lowo prowokuje wybuch znerwicowa­nej Ann, pod płaszczykiem gładko i z nienaturalnym spokojem wypowiada­nych fałszywych komunałów o wzoro­wej rodzinie - bo rzekomo taką stanowi­li przed laty. Jest głucha na złośliwe ripo­sty córki. Ann za swoje nieudane życie wini rodziców - właśnie egoistyczną matkę i zdominowanego przez nią ojca. Formułowane oskarżenia to jakby do­brze wszystkim znana od dawna litania skarg, uprzedzeń, kompleksów, wynika­jących z traumatycznych doznań dzie­ciństwa. Dopiero kiedy nagły wybuch Ann równie nagle milknie, zwracamy uwagę na dotychczas nie dostrzeganą przez rodziców Ewę. To tylko pozornie kobieta tzw. sukcesu, z