{#os#58}Dejmkowska{/#} inscenizacja "Wujaszka Wani" nie stanie się przypuszczalnie przedmiotem żadnego teoretycz­nego studium, ani też jak sądzić należy, nie stanie się praktycznym kanonem dla dalszych czechowowskich przed­stawień. Nie dlatego jednak, że jest to zwykła poprawna inscenizacja jakich wiele na scenach warszawskich. Raczej przeciwnie. Przedstawienie w teatrze Ateneum daleko odbiega od zwykłej rze­mieślniczej sztampy; jest na pewno wię­cej niż przeciętne, ale zarazem brak w nim wyraźnie określonej koncepcji in­scenizacyjnej, co widać w scenografii. Jest to przy tym przedstawienie nie wszędzie czytelne, stąd też, mimo stwierdzającego tonu moich uwag, w wielu miejscach stanowią one zaledwie hipotezy. Otóż jak się wydaje Dejmek podszedłszy w swoim przedstawieniu z ca­łym pietyzmem do tekstu autora, z którego nie pominął prawie żadnej kwe­stii, z tradycją - blisko już wiekową - teatralnych przedstawień Czechowa obszedł się dużo bard