Po raz drugi w ciągu krót­kiego czasu spotykamy się w Warszawie ze spektaklem, o którym powiedzieć można: znakomite widowisko aktor­skie. Teatr Współczesny, a teraz teatr Ateneum. Przy­zwyczajeni do dominacji re­żysera, wpatrzeni w jego przede wszystkim koncepcje i dzieło, wracamy tu i ów­dzie do epoki gwiazd, usiłu­jąc zresztą z gwiazd tworzyć konstelacje. Kazimierzowi {#os#58}Dejmkowi{/#} udało się to w znacznym stopniu. Usunął się dyskretnie w cień, nie siląc się na żadne "odkrycia" i prowadząc sztukę Czechowa w dekoracjach skromnych zresztą nieźle odwołujących się do metafory coraz bardziej zacieśniających się horyzon­tów ludzi z "Wujaszka Wani" Jest to - wiadomo - sztuka o rezygnacji, o pogodze­niu się z szarym losem i oso­bistymi wyrzeczeniami, klęskami. Sztuka o rezygnacji nie może być wesoła. Jest świa­dectwem odkrywczości teatralnej Czechowa, że tragiczny temat "Wujaszka Wani" po­trafił podać w oprawie kome­diowej, ż