1. Oglądając w Teatrze Ateneum "Marię i Woyzecka" według Georga Büchnera, przedstawienie, którego autorem - jak potulnie napisano w programie - jest Adam Hanuszkiewicz, wspominałam sobie z rozrzewnieniem nasze dobre lata sześćdziesiąte, pełne sukcesów lata siedemdziesiąte, owe czasy narodowych debat poświęconych zagadnieniu autonomii teatru. Cały kraj rozwiązywał wtedy z zapałem dylemat reżyser-autor; przyzwoici krytycy w uniesieniu z troską pisali: "Inscenizator współtworzy współczesną wyobraźnię swojego społeczeństwa". A potem z trwogą pytali, czy Hanuszkiewicz jest istotnie najlepszą kandydaturą na przywódcę młodzieży, czy jego łatwe bestsellery nie wypaczą smaku dziatwy naszej. To był wówczas poważny problem: że licealiści zachwycają się Hanuszkiewiczowym "Wyzwoleniem", że bilety do Teatru Powszechnego, a później Narodowego są wyprzedawane, ba, że niektórych recenzentów nuży klasyka na serio, natomiast gotowi są podniecać si�