Rzadko spotyka się w naszych teatrach spektakle typu "inteligentna rozrywka", tzn. rzecz, która przyciągając naszą uwagę efektowną formą lub fascynującą treścią zmusza widza do wysiłku intelektualnego, do refleksji, wreszcie do sprecyzowania własnej oceny rzeczywistości, rozbudzenia świadomości. "Ludzie cesarza", kameralna sztuka Zygmunta Hübnera, reżysera, aktora, krytyka i dramatopisarza spełnia właśnie takie wymagania. Napisana została ze znajomością prawideł retoryki (błyskotliwe riposty, przekonujący sposób prezentacji postaw "oskarżonych") i teatru ("gładki" dobry do prowadzenia dyskursu język, prawidłowe nagromadzenie i rozmieszczenie akcentów i punktów kulminacyjnych). Reżyser Adolf Weltschek, zdając sobie sprawę z walorów tekstu, a także konsekwentnie trzymając się formalnego założenia autora, że jego sztuka jest procesem (z oskarżycielem, oskarżonymi i świadkami...) przygotował spektakl ascetyczny, za to z bardzo, dobrze wyw