W krótkiej notatce sprawozdawczej trudno choćby najbardziej pobieżnie wspomnieć o wszystkich zagadnieniach, jakie nasuwa ta wspaniała i na wskroś oryginalna, jedyna w swoim rodzaju sztuka "Nosorożec-" Eugene {#au#52}Jonesco{/#}. Więc chociaż to brzmi mało atrakcyjnie, powiem krótko: sztuka Ionesco jest ostrzeżeniem przeciw zawsze aktualnemu niebezpieczeństwu bezdusznych i antyludzkich, totalitarnych ustrojów, ukazuje psychologiczny mechanizm rozprzestrzeniania się tej epidemii wśród ludzi i demaskuje postawy umożliwiające jej rozwój. Na użytek tych, którzy szukając w teatrze odprężenia lękają się politycznych tematów na scenie, dodam, że chociaż "Nosorożec" jest sztuką polityczną, to jednak na pewno nieschematyczną. Ionesco nie oszczędza widzów. Sztuka jego jest gwałtowna, a język brutalny. "Nosorożca" się nie zapomina. "Nosorożec" zmusza do myślenia. Dla ludzi, którzy z tej funkcji kory mózgowej umieją czerpać zadowolenie, sztuka Ionesco