Dwa są powody (jeden większy od drugiego), dla których inscenizację Zemsty Zygmunta {#os#871}Hübnera{/#} w warszawskim teatrze Powszechnym uważać należy za wydarzenie w naszym życiu kulturalnym: "Zemsta" okazuje się utworem popularnym, {#au#207}Fredro{/#} popularnym autorem - to jeden; drugi zaś, że pozwala krytycznie odnieść się do złej tradycji - mianowicie do tradycji kiepskiego rozumienia i takiejże interpretacji "Zemsty" (a pewnie i całego Fredry), do tradycji pozornych problemów, od stu lat trapiących nasza krytykę literacką i teatralną. Przedstawienie Hübnera ma autentyczne powodzenie, a przy tym publiczność bawi się, wybucha śmiechem, bez skrępowania daje wyraz swej radości, ciekawości, zachwytowi, i w ten sposób wytwarza się na tych przedstawieniach to, co socjolog nazywa "wspólnotą śmiechu": pęka bariera między "sztuką i odbiorcą", między