Doszły mnie wyrzuty przyjaciół, z których zdaniem licze się zawsze. Wyrzuty te, słuszne zresztą oparte były jednakże na pew­nym nieporozumieniu: otóż nie pisałem recenzji z telewizyj­nego spektaklu "Nie-Boskiej komedii" Zygmunta Krasiń skiego, ja tylko z dziennikar­skiego obowiązku dałem do gazety niewielką notę, utrwa­lającą w druku to wybitne wy­darzenie i nie rozróżniającą specjalnie wkładu zasług po­szczególnych realizatorów i wy­konawców. A że wydobyłem osobnym zdaniem Jerzego Zelnika w roli Hrabiego: cóż, to także wsparte było motywa­cją nie tyle artystyczną, co obsadową - zdawało mi się zre­sztą, że zrozumiałą. W trady­cji naszej teatralnej polityki obsadowej z rolami tego rodzaju związany jest typ aktora - jak go nazywam - polsko-romantycznego, aktora niejako zrośniętego z określoną into­nacją, gestyką i pozą. Nader manieryczną, natchnioną, pre­destynującą do grania Kordianów, Konradów i hrabiów z Krasińskie