Goszczący na Warszawskich Spotkaniach Teatralnych "Ślub" Witolda Gombrowicza ze Starego Teatru w Krakowie jest piątą (nie licząc warsztatowych przedstawień ze studentami PWST) realizacją tego dramatu w biografii artystycznej Jerzego {#os#1115}Jarockiego{/#}. Uporczywe powracanie do tego tekstu świadczyć może o tajemniczości i nieograniczonym bogactwie treści, tkwiącym w dramacie (którego ideę autor sam wyłożył we wstępie, dając przy tym wskazówki dla reżyserów), Czytając uwagi Gombrowicza po obejrzeniu przedstawienia mam dziwne poczucie zbieżności idei wyrażonej w teorii z jej praktyczną realizacją. Może inscenizacja Jarockiego jest przykładem "idealnego zrealizowania" dramatu? W "Ślubie" tkwi bardzo różnorodny potencjał interpretacyjny. Można odczytać ten dramat jako historię narodzin władzy tyrana, potraktować tekst jako powód mówienia o historii XX wieku. Jeszcze, niedawno w Polsce, nawet bez celowych zabiegów r
Tytuł oryginalny
"Ślub" Jerzego Jarockiego
Źródło:
Materiał nadesłany
Nowy Świat