JACEK {#os#44819}SIERADZKI{/#} Jerzy {#os#1115}Jarocki{/#} przygotowywał w kwietniu 1991 roku "Ślub" Gombrowicza w Sta­rym Teatrze w Krakowie, spektakl będący ponad wszelką wątpliwość najwięk­szym wydarzeniem artystycznym w teatrze polskim sezonu 1990/1991. W związ­ku z tym redakcja miesięcznika "Teatr" postanowiła poświęcić inscenizatorowi "Ślubu" część jednego ze swoich numerów i zwróciła się do paru osób, w tym do mnie, z pytaniem, za co kochamy Jerzego Jarockiego. W odpowiedzi wszy­scy nadeślą laurki; to pewne i nieuniknione. Wielkość Jerzego Jarockiego, wiel­kość niekwestionowana i oczywista utonie tym sposobem w wodospadzie bez wątpienia należnych superlatywów. Co zrobić, by nie wziąć udziału w gremial­nym zagłaskiwaniu kota? O "Ślubie" nieomal niepodobna pisać inaczej niż czołobitnie: inscenizacja ta bi­je o kilka długości wszystkie inne w tym czasie powstałe. Bije - czym? Olśnie­wającą precyzją myślenia. Tudzież nie