Opublikowany w rok po "Emi­grantach" "Garbus" nie był mi­łym zaskoczeniem. Po sztuce, która łącząc najlepsze cechy Mrożkowego scenopisarstwa - logikę an­alizy pojęciowej i precyzję dialogu - z realistyczną obserwacją, reporta­żową dosłownością i poczuciem tra­gizmu odkryła nowe perspektywy je­go dramaturgii, ukazała się sztuka będąca odwrotem przynajmniej w sensie problemowym. Tło wią­że "Garbusa" ze "Szczęśliwym wydarzeniem" - rzecz dzieje się znowu gdzieś w Europie, tej trady­cyjnej, konwencjonalnej Europie za­grożonej działalnością młodocianych terrorystów. "Szczęśliwe wydarzenie" było jednak wyraźne i jako farsa, i jako wizja dość głupiego końca pe­wnej formacji cywilizacyjnej, wyni­kła z klasycznego Mrożkowego roz­winięcia wyjściowej sytuacji absur­dalnej. Nie można tego samego po­wiedzieć o "Garbusie". Jeżeli ma on jakąś cechę nadrzędną, to jest nią brak wyrazistości. Mimo - a może właśnie dla