W piętnaście lat po śmierci Zbigniewa Raszewskiego, a po upływie ponad czterech dekad od wykrystalizowania się idei książki "Spacerek w labiryncie", zdołał ją urzeczywistnić wieloletni współpracownik autora z redakcji "Pamiętnika Teatralnego" - Jerzy Timoszewicz - pisze Rafał Węgrzyniak w Nowych Książkach.

W 1966 r., wkrótce po opublikowaniu zbioru rozpraw "Staroświecczyzna i postęp czasu", a w trakcie pracy nad Bogusławskim, Zbigniew Raszewski sporządził spis książek, które zamierzał przygotować. Wśród nich znalazła się pozycja "Spacerek w labiryncie. Książka o teatrze polskim po roku 1958". W utrwalonej w "Raptularzu" rozmowie z Konradem Swinarskim (1967) o jego krakowskiej realizacji "Nie-Boskiej komedii" Krasińskiego Raszewski napomknął, że ma już w dorobku podobnie zweryfikowane "szkice o inscenizacjach Korzeniewskiego, Skuszanki, Krasowskiego, Grotowskiego". Miał na myśli wydrukowane w 1964 r. w periodykach trzy teksty: "List do liceum" zawierający analizę "Łaźni" Majakowskiego wyreżyserowanej przez Bohdana Korzeniewskiego, recenzję adaptacji "Braci Karamazow" Dostojewskiego dokonanej przez Jerzego Krasowskiego w Polskim w Warszawie i charakterystykę poszukiwań Jerzego Grotowskiego w opolskim Teatrze 13 Rzędów. Na użytek planowanej książki Rasze