W dwadzieścia pięć lat po śmierci wielkiego pisa­rza, w czterdziestą rocznicę powstania najwybit-niejszego bodaj utworu w dramaturgii radziec­kiej. "Zmierzch" Izaaka Babla do­czekał się polskiej prapremiery. Za taką bowiem trudno jest uznać przedwojenną inscenizację żydow­skiej wersji utworu, granej bodajże w Łodzi pod zmienionym tytułem "Benia Konig". Fakt ten, pomimo wszystko, na­pawa optymizmem. Dowodzi bo­wiem zarówno trwałości dzieła, ska­zanego - pierwotnie wraz z auto­rem, potem już samodzielnie - na zapomnienie, jak i kruchości racji, które dyktują wyroki. Cieszyć się tylko wypada, że triumf - a sądzę że nie naduzywam tu słowa - Babla na scenach polskich otwiera inscenizacja Je­rzego {#os#1115}Jarockiego{/#} w Teatrze Starym w Krakowie. Inscenizacja ta bo­wiem jest sama w sobie triumfem teatralnej kultury, umiaru, nieba­nalnego umysłu reżysera. "Zmierzch" Izaaka Babla, jakkol­wiek niezwykle teatralny, jest tru­dny w re