TEN pogodny pan o twarzy star­szej, dobrze odżywionej kobiety, to właśnie Friedrich Durrenmatt. Autor komedii, których śmiech zabrzmi czasem tonem przypomina­jącym zgrzyt noża po kości. Co prawda nie Durrenmatt odkrył, że na scenie komizm sąsiaduje z tra­gizmem i że to sąsiedztwo nie jest bynajmniej dziwne. Rozumiał to już doskonale Szekspir. Friedrich Durrenmatt wygląda na człowieka zadowolonego z życia. Więcej. Ten autor powieści krymi­nalnych i sensacyjnych słuchowisk, teoretyk teatru, który uważa, że tra­gedia jako "czysty" rodzaj literacki niewiele ma do powiedzenia we współczesności, ma spojrzenie na rzeczywistość typowego piknika. Mo­że jednak gorzka wiedza o współ­czesnym świecie i widzenie tego świata jako splotu paradoksów zmu­siły go do zdecydowania się na for­my sceniczne złożone i niejednoli­te. Monumentalna, z jednej bryły, a nie wielu płaszczyznami zróżnico­wana forma tragedii antycznej nie bardzo pasuje do rzeczywis