Premiera "Łaźni" Majakowskiego w łódzkim Teatrze Nowym w gru­dniu ubiegłego roku wywołała nielada ożywienie. Huk poszedł po Rzeczypospolitej. Bo to i pierw­sze polskie wystawienie "Łaźni", i, co może jeszcze ważniejsze, spe­cjalna sytuacja, w jakiej "wyszła" ostatnia premiera Teatru Nowego. Dyskusje o niedomaganiach w dziedzinie repertuaru nie raz po­woływały się na tę sztukę Majakowskiego. Wywoływano "Łaźnię" z okazji rozważań o schorzeniach na­szych scen, gdy mówiło się o bez­barwności, nudzie, naturalizmie. Łódzką zapowiedź "Łaźni", następnie premierę, traktowano jako argu­ment, że jednak zmienia się na lepsze, że coś nowego... dobrze to świadczy o utworze pisanym rów­no przed ćwierćwieczem, że stał się taką nowalią, i to przez sam fakt wstawienia do repertuaru - gorzej o współczesnym życiu teatralnym. Chcę się podzielić z czytelnika­mi pewną obawą: ile było zainte­resowania Majakowskim i jego re­wolucyjną sztuk