W CIĄGU PIĘCIU LAT swojego istnienia łódzki "Teatr Nowy" zyskał opinię sceny awangardowej, której zespół unika, starannie wydep­tanych ścieżek. Każda nowa premiera opinię tę potwierdza i rozpowszech­nia. Nie zamierzam tutaj ustosunkować się do przedstawienia ,,Łaźni" Maja­kowskiego z punktu widzenia recen­zenta teatralnego - w utworze tym i jego pierwszej polskiej inscenizacji widzę przede wszystkim wielkie wy­darzenie polityczno-kulturalne. Majakowski traktował teatr jako monumentalne widowisko "z udziałem wszystkich współczesnych możliwości technicznych", filmu i radia, przy czym w podbudowaniu akcji drama­tycznej większe niż dotychczas prawa przyznawał muzyce, dekoracjom, ko­stiumom, baletowi, pomysłowości for­malnej reżysera. Słabości, bezradności współczesnego teatru doszukiwał się w starych kanonach jedności miejsca i czasu, w statyczności, wystrzeganiu się ruchu, niechęci pokazywania w obrę­bie tego samego utworu rozmaitych p