Społeczeństwo polskie zna dobrze Włodzimierza Majakowskiego ja­ko płomiennego poetę rewolucji. Po­szczególne jego wiersze i poematy wrosły głęboko w świadomość czy­telnika polskiego, który nauczył się genialnego poetę czcić i podziwiać. Inaczej rzecz wygląda z dorobkiem scenicznymi Majakowskiego. Złoży­ło się tak, że Majakowski-dramaturg był dotychczas widowni polskiej cał­kowicie nieznany. Lukę tę wypełnił obecnie pionierski, śmiały i ambit­ny Teatr Nowy w Łodzi, który w początkach grudnia wystąpił z pol­ską prapremierą satyrycznego dra­matu Majakowskiego pod tytułem "Łaźnia". Trzeba powiedzieć, na wstępie, że Majakowski, twórca o olbrzymiej pa­sji, już w początkach rewolucji pró­bował wypowiadać się poprzez wi­dowiska masowe. Jest on autorem kilku utworów, które w pierwszych latach po rewolucji grane były w Wielkich cyrkach Związku Radziec­kiego jako coś w rodzaju feerii, lub pantominy. Nie trzeba chyba pod­kreśl