Wystawienie "Dziadów" nie jest rzeczą łatwą ani prostą. Wysiłek teatru musi być szczególny, tak jak szczególne jest to dzieło Mickiewicza. "Dziady" jako forma drama­tyczna stanowią unikat. Gdy w znanych historycznie typach formy dramatycznej (jak dramat antyczny, dramat nowożyt­ny z okresu klasycyzmu francuskiego lub dramat szekspirowski) możliwe jest powta­rzanie się w obrębie każdego z tych typów, tak różnych w stosunku do siebie, indywi­dualnych egzemplarzy typu, "Dziady" jako forma dramatyczna są niepowtarzalne, two­rzą typ same dla siebie. Słowacki pisząc "Kordiana" pod niewąt­pliwym wpływem Mickiewicza, nie potra­fił i nie mógł, choć nie brakło mu talen­tu, powtórzyć indywidualnego egzempla­rza typu "Dziadów", lecz stworzył odrębny typ - unikat. Nie tak dawno jeszcze panowało prze­świadczenie, klasyfikujące dramaty na sce­niczne i niesceniczne. Dzisiaj nie wyobra­żamy sobie dramatu, tzn. - biorąc najogól­niej - utworu l