NOWA inscenizacja "Dziadów" w warszawskim teatrze Polskim jest nie tylko kul­minacją Roku Mickiewiczowskie­go, ale zarazem Roku Romanty­zmu. Jest ona jeszcze jednym przykładem żywotności naszego wielkiego repertuaru poetyckiego oraz znaczenia, jakie mu przypisujemy. Wystarczy przebiec pamięcią dotychczasowe dzieje "Dziadów" na scenie, by to sobie jasno uświadomić. W wieku XIX dwa ważne zespoły faktów oddzielały nasz arcydramat romantyczny od pol­skiego teatru. Pierwszym była niecenzuralność "Dziadów" w zaborze carskim i pruskim. Już za samo posiadanie egzemplarza utworu - wydalano Polaków ze szkół. Równocześnie błąkał się przesąd, iż "Dziady" nie są ,,sceniczne", że niepodobna wystawić tego utworu, rozsadzającego wszelkie konwencje teatralne. I oto znalazł się człowiek, który ,,Dziady'' zainscenizował w 1901 roku, na scenie krakowskiej: Stanisław Wyspiański. Posypały się gromy na jego głowę za to, iż